Hüma Kabakçı geçen yıl ölen babasının onun adını verdiği sanat koleksiyonunu Almanya ve Macaristan’da sergileyecek.
Hüma Kabakçı kendi adını taşıyan büyük bir sanat koleksiyonuna sahip 19 yaşında bir genç kız. Bu koleksiyon, geçen yıl ölen babasının ona çok değerli, bir o kadar da ağır bir armağanı. Baba Nahit Kabakçı’nın hayali olan bu koleksiyonun yurtdışında sergilenmesi geçen hafta Almanya’da gerçekleşti. Hüma Kabakçı’nın yaşına yakışır, özenti olmaktan uzak, samimi açılış konuşması ve konuya hakimiyeti, sorumluluğu ağır bu armağanın altından başarıyla kalkacağının ilk işareti oldu.
Sanata eskiden beri meraklı mıydınız?
Doğduğumdan beri sanatla iç içe yaşıyorum. Ben doğduğumda 10 sanatçı bize 10 resim hediye etmişti. Böylece doğduğum andan itibaren kendi koleksiyonumun içine düşmüş oldum.
Babanızı kaybettikten sonra “Bu koleksiyon ile nasıl başa çıkarım?” diye düşündüğünüz oldu mu?
Tabii ki şok geçirdim. İnsan yavaş yavaş anlıyor. Babam beni çok onurlandırdı. Bu koleksiyona benim adımı verdi. Böylece beni ne kadar sevdiğini hem bana hem de herkese göstermiş, ilan etmiş oldu. Dolayısıyla bu benim için çok büyük bir onur.
Bu sergi ve bunu takip edecek olan diğer iki sergi geniş bir proje. Başta büyük bir sorumluluk altında olduğunuzu fark edebildiniz mi? Bu sizi korkuttu mu?
Elbette bir korku ve heyecan oldu başta. Ama babam çok iyi bir şekilde resimleri koruduğu ve sigortalattığı için sorun olmadı. Bütün resimler zaten Hagen Müzesi’ne gelmişti. Her şey başlamıştı aslında. Ben de başlamış bir projenin devamını getirmek için uğraşmaya başladım. Bunu hem istedim hem görevim olarak gördüm.
Kaç resim var sergide?
145. Ara Güler’in fotoğrafları ile beraber 180 eser var. Sergilenen eserler koleksiyonun sadece bir bölümü. Toplamda 500 eser var.
Bunları nerede koruyorsunuz?
Şu anda İstanbul’da babamın eski ofisinde. Ancak daha büyük bir yere ihtiyacımız var.
Resimle, sergi açmakla ilgili bilginiz var mı? Bu konuyla ilgileniyor muydunuz?
Babam sayesinde pek çok galeri ve müze müdürüyle tanıştım. Müzayedelere katılırdık. Son senesinde Venedik Bienali’ne, Saraybosna’ya gitmiştik. Bana “Ben öldükten sonra şunu şöyle yapacaksın, bunu böyle yapacaksın” gibi nasihatlarda bulunuyordu. Beni hep yönlendiriyordu. Bu lafları o zamanlar duymak istemezdim ama beni böylece bir çeşit hazırlamış da oldu.
Beni yetiştirdi ancak ben henüz işin başlangıcındayım. Kendimi daha fazla yetiştirmeliyim. Tahsilimi tamamlamak, en az beş yıl daha okumak istiyorum.
Sotheby’s’te bir yıllık çağdaş sanat kursuna gitme, New York’ta da küratörlük üzerine mastır yapma niyetim var.
Siz küçükken sıkılmıyor muydunuz sizi sergilere götürdüğünde?
Başlarda tabii biraz sıkılıyordum ama zamanla bu işin önemini ve eserlerin değerini anlamaya başladım. Son zamanlarda zaten hep babamla vakit geçiriyordum. İyi ki de geçirmişim. Sanatı sevmeseydim bu işi devam ettiremezdim zaten.
Babanızla yaşadığınız, aklınızda kalan hoş bir anınızı anlatır mısınız?
Geçen yıl Sotheby’s müzayedesinde babam heyecandan limitlerinin üstüne çıkmaya başladı. Ben de “Baba ne yapıyorsun?” diye onu frenlemeye çalıştım ama çok tutkulu olduğundan durduramadım.
Babanız koleksiyona sizin adınızı vermeye karar verdiğinde bunu size nasıl söyledi? Özel bir günde mi söyledi?
“Benim en değer verdiğim varlık sen olduğun için senin adını veriyorum” dedi. Bunu herkesin içinde de, özel günlerde de hep söylerdi. İlk kez adımı TÜYAP katalogunda gördüm.
Bingül Cerrahoğlu
(Hüma Kabakçı’nın Annesi)
“Kızımın sevdiği işi yapmasını isterim.”
Ben de sanatı severim, amatör olarak da ilgilenirim ama resimle ilgili Hüma’yı son iki-üç yıldır Nahit hazırladı. Ben sadece bu organizasyon sırasında destek oldum. Kızımın üniversiteyi bitirip bu konuda biraz daha akademik bilgiye sahip olmasını istiyorum. Kendi yolunu bulması konusunda tabii ki ben de ona yardımcı olacağım. Sevdiği, istediği bir bölümde okumasını isterim. Sevdiği bir işle ilgileniyorsa başarılı olma ihtimali de zaten yükseliyor. Hüma sanatla ilgilenmeyi seviyor. Sevdiği için de yapmasını isterim.
Deniz Alphan
Milliyet Pazar
16 Mayıs 2010
